Esmée, we moeten naar de tandarts! Ik wil niet, ik blijf liever in bed liggen. Dat zou één van de antwoorden kunnen zijn. Ik durf het toe te geven: Ik heb een hekel aan de tandarts. Ooit ging er iets mis en sindsdien lopen de koude rillingen over mijn lijf. Na een aantal jaar kiezen trekken en herstellen mocht ik eindelijk een beugel. Het duurde opnieuw 2 jaar voordat mijn beugel er weer uit mocht. Ik was het beu, echt beu, zelfs die spalkjes mogen er van mij nu wel uit.
De eerste keer naar de orthodontist
Op de middelbare school moest ik voor het eerst naar de orthodontist. In de tweede klas liep zowat iedereen met een beugel, dus het was ‘doodnormaal’. Na een gesprek met de ortho bleek dat er aardig wat kiezen getrokken moesten worden. Er was namelijk niet voldoende ruimte om mijn tanden mooi recht te krijgen. Het was een kwestie van passen en meten. Eerst die kiezen eruit, dan kunnen we kijken of er voldoende ruimte is.
Kiezen trekken
Ik werd dus doorverwezen naar de tandarts, waar ik kiezen moest laten trekken. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was. Ik stond te trillen op mijn benen. Het deed echt verschrikkelijk pijn. Dat en het moment erna op de bank, dat is het enige wat ik me er nog van herinner. Ik was daarna door de verdoving echt heel duizelig, wat ik eigenlijk altijd ben na het zien van een naald.
De tweede keer naar de orthodontist
Na het trekken van mijn kiezen moest mijn gebit even rusten. Ze moesten namelijk kijken hoe de tanden zich zouden verplaatsen. De tweede afspraak was dan eigenlijk alleen een controle waaruit al snel volgde dat er toch nog één kies weg moest. Na deze kies mocht ik dan eindelijk een beugel, want ik typ het wel snel, maar ondertussen zijn we al weken, misschien zelfs maanden, verder.
Opnieuw naar de tandarts
Daar gingen we dan, opnieuw naar de tandarts. De dag van mijn leven waarop ik een hekel kreeg aan het bezoeken van de tandarts. Ik stapte de praktijk in, ik moest nog even wachten, maar kon daarna dan eindelijk plaatsnemen in de stoel. Hij bekeek de tekening en wees de kies aan, waarop ik nog zei: “Volgens mij moest de kies aan de andere kant getrokken worden.” Waarop de tandarts vrolijk zei: “Op de tekening staat toch echt deze kies.” Dus hij trok de kies eruit.
’s avonds werd er ineens aangebeld. We hadden geen idee wie het moest zijn, omdat we niemand verwachtte. Na even een paar keer goed kijken, want zo iemand herken je niet zonder bedrijfskleding, was het de tandarts. Oké, wat deed hij hier? Hij kwam zijn excuses aanbieden, met een cadeautje, omdat hij toch de verkeerde kies had getrokken. Ik had gelijk.
Afspraken met de kaakchirurg
Na een flinke huilbui kon ik het eindelijk accepteren. Oké het was niet anders, ik moest naar de kaakchirurg voor een tandtransplantatie. Hiervoor wist ik niet eens dat het bestond, maar het kan dus blijkbaar écht.
Bij de kaakchirurg had ik verschillende afspraken staan. Zo maakten we eerst gewoon kennis en werden er foto’s gemaakt. Op deze foto’s was te zien, dat de wortel van de kies, die getransplanteerd moest worden, nog een stuk moest groeien. Daar moesten we dus op wachten, want anders zou hij niet hechten op de plaats van de vorige kies.
Na ongeveer een half jaar wachten was het zover. De kies was voldoende gegroeid en kon overgebracht worden. Aangezien ik zo bang ben voor prikken mocht ik gelukkig onder narcose. Ik ben zo blij dat ik niet heb gezien wat er allemaal gebeurde. Voordat ik onder narcose ging moest ik nuchter zijn en dat is best een uitdaging. Blijkbaar heb ik voordat ik onder narcose ging allerlei grappige dingen tegen mijn moeder gezegd, zo stond dat blauwe haar mijn moeder echt geweldig.
Pap, pap en nog eens pap
Na mijn kiestransplantatie, waarbij gelukkig alles goed was gegaan, mocht ik alleen nog maar zachte dingen eten. Zo at ik in de weken na de operatie alleen maar pap. Op een gegeven moment kun je geen pap meer zien, dus na de herstelperiode heb ik dat ook echt lang niet meer gegeten.
Eindelijk een beugel
Na het herstel, wat volgens mij opnieuw een half jaar duurde, mocht ik eindelijk een beugel. Ik was zo blij dat ik na al dat gedoe een beugel mocht. Volgens mij hebben ze nog nooit iemand zo blij gezien met een beugel. Mijn beugel moest er zo’n 2 jaar in, maar op dit moment ben ik nog steeds blij dat ik heel het avontuur heb afgelegd. Mijn tandjes staan netjes op een rij en zo blijven ze hopelijk nog een tijdje staan!