Naar aanleiding van het artikel “plastische chirurgie boost je zelfvertrouwen” stuurde Sifra mij een berichtje. Ze heeft een paar maanden geleden een neuscorrectie ondergaan en wilt graag haar persoonlijke ervaring met plastische chirurgie met jullie delen.
Het begon op de middelbare school
Al jaren voelde ik mij onzeker over mijn neus. Ik had deze namelijk écht van mijn vader en opa geërfd: een slanke neus van de voorkant maar van de zijkant was er een grote bochel te zien.
Natuurlijk is dit een normale neus. Ik wil dan ook benadrukken dat mijn verhaal persoonlijk is en dat ik niemand wil aanzetten om iets aan zijn of haar lichaam te laten veranderen.
Ik maakte me nooit druk om mijn neus, tot ik op de middelbare school kwam. In de eerste klas (12-13 jaar) zei een jongen namelijk tegen me dat hij de andere jongens had horen zeggen dat ze vonden dat ik een rare neus had. Hierdoor ging ik anders naar mijn neus kijken. Waar ik eerst mijn neus normaal vond, vond ik nu mijn neus ineens ook “gek”, doordat ik me realiseerde hoe anderen ernaar keken.
Hierdoor heb ik jaren achterin het klaslokaal gezeten zodat niemand me van de zijkant kon bekijken. Ook zat ik vaak met mijn hand voor mijn neus, deed ik extra make-up op om mensen af te leiden en vond ik alledaagse dingen erg moeilijk om te doen. Denk bijvoorbeeld aan door een druk gangpad in de bus lopen, nieuwe mensen ontmoeten en presentaties geven, want wat zouden mensen wel niet van mijn neus denken?
Op mijn 15e overwoog ik een neuscorrectie
Al op mijn vijftiende zei ik tegen mijn ouders dat ik een neuscorrectie wilde laten doen. Zij vonden het uiteraard volslagen onzin en zeiden dat ik er sowieso mee moest wachten tot ik 20 jaar oud was. Uiteindelijk heb ik het opzij geschoven want én zo’n operatie is eng, onzeker en ook nog eens erg duur!
Toen ik afgestudeerd was en moest beginnen met werken daagde het me. Het herstellen van zo’n dergelijke periode kan namelijk weken in beslag nemen en als je eenmaal fulltime werkt heb je hier geen tijd voor. Het is nu of nooit!
Het consult bij de kliniek
Ik maakte een afspraak bij de Velthuis kliniek voor een consult en zij legden me alles uit: prijs, hoe zo’n operatie in zijn werk gaat, wat ik kan verwachten qua pijn, et cetera. Ze maakten zelfs een foto van me en gebruikte Photoshop om me te laten zien hoe mijn neus eruit zou kunnen komen te zien.
(de tekst gaat verder onder deze foto)
De neuscorrectie zichtbaar gemaakt in Photoshop bij de Velthuis kliniek
Na lang wikken wegen, heel veel twijfel tranen, met mijn vriend en ouders erover praten besloot ik het te doen. Ik kon de operatie al binnen 3 weken laten uitvoeren. Dit was voor mij enorm fijn: ik was nog nooit geopereerd, dus ik was erg zenuwachtig voor de ingreep.
Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt kwam de rust terug en werd ik enthousiast over het feit dat dit eindelijk zou gebeuren! De arts had me verzekerd dat het na de operatie geen pijn zou doen, alleen ongemakkelijk zou zijn. Je krijgt immers buisjes in je neusgaten en een spalk eroverheen.
De dag van de neuscorrectie
Door mijn nervositeit heb ik de nacht voor mijn operatie amper geslapen. Gelukkig moest ik om 7 uur ’s ochtends al in het ziekenhuis zijn en om 8 uur werd ik al geopereerd, dus ik hoefde niet lang te wachten. Ik werd aangesloten op een infuus, ging de kamer in en 2 uur later werd ik wakker. Na 2 uur in de verkoeverkamer mocht ik al mee naar huis.
Maar wát viel het tegen. Ondanks dat de arts me had verzekerd dat ik alleen ongemak zou ervaren, had ik enorm veel pijn. Niet alleen aan mijn neus, maar ook aan mijn tanden, kaken, lippen, wangen, voorhoofd en alles wat er nog meer omheen zit. Ik mocht paracetamol slikken maar dit was niet genoeg. Ik kon niet slapen van de pijn en de volgende dag kreeg ik gelukkig tramadol. Met een dubbele dosis ben ik de eerste dagen doorgekomen. Maar hoe? Dat kan ik me niet meer herinneren.
Na de operatie
Mijn gezicht zwol een dag naar de operatie enorm op. Mijn wangen werden blauw, geel, paars, zwart en groen. Mijn wangen waren zo dik dat ik mijn ogen amper open kon doen. Gelukkig trok dit na zo’n 5 dagen weg en werd alles langzaamaan weer normaal.
Een week na de operatie mochten de hechtingen en buisjes eruit. Van video’s op YouTube en ervaringsverhalen wist ik dat dit het meest vervelende zou zijn en enorm veel pijn deed. Ik had meiden op YouTube zien huilen van de pijn en was natuurlijk enorm bang en zenuwachtig. De assistente was gelukkig heel lief en geduldig. Uiteindelijk is dit deel me enorm mee gevallen!
10 dagen na de operatie mocht de spalk eraf. Dit was het moment waar ik al die tijd naar uit had gekeken. Ik had mezelf wel mentaal voorbereid op het feit dat dit nog niet de neus is die het gaat worden: 10 dagen na zo’n operatie is de huid nog steeds gezwollen en is het nog niet de uiteindelijke vorm, deze zie je pas na maximaal 3 maanden. Ik schrok eerst toen ik mezelf zag, het is heel raar als je jaren lang een bepaald beeld van jezelf hebt gezien en dat dat nu opeens anders is. Heel mijn gezicht zag er anders uit dankzij een kleine verandering aan één deel van het gezicht! Zo raar!
(de tekst gaat verder onder deze foto)
Het resultaat van de neuscorrectie na het verwijderen van de spalk
De reacties van vrienden en familie
Ik kon die dag alleen maar zeggen ‘dit is zo vreemd’ en aan mijn neus voelen: ik had opeens een rechte neus, geen bochel meer! Het spannende was natuurlijk wanneer ik thuis kwam en mijn ouders het zagen en later ook mijn vrienden en familie. Gelukkig reageerde iedereen er heel positief op (alleen mijn oma zei dat ik een dikke toet had, ok fine).
Wat ik zelf soms wel moeilijk vond is dat sommigen niet eens zagen dat er iets was veranderd. Als ik zei: “zie je niet iets aan me?” Kreeg ik geen reactie terug, of alleen “heb je je haren geknipt?” Dit vond ik moeilijk: die neus was zo’n obstakel voor mij, maar blijkbaar viel het anderen niet eens op. Achteraf denk je dan weleens, waarom ben ik nou zo onzeker geweest? Was dit allemaal wel nodig? Maar in the end doe je het voor jezelf, en voor niemand anders.
Hoe vind ik het nu?
De voor en na foto, met het resultaat van twee weken na de operatie
Ik heb mezelf gedwongen om in de spiegel te kijken de eerste paar dagen en gewoon in me op te nemen wat ik zag zonder mening. Ik was namelijk bang om teleurgesteld te zijn of het lelijk te vinden. Ik wilde er eerst aan wennen en pas daarna zou ik bepalen of ik het mooi vond of niet.
Uiteindelijk ben ik er enorm blij mee. Ik zit lekkerder in mijn vel en voel me veel zelfverzekerder als ik nieuwe mensen ontmoet, in drukke ruimtes ben én wanneer ik in de spiegel kijk! En daar doe ik het voor. :)